از مارتین سلیگمن به عنوان پدر روانشناسی مثبت گرا نام می‌برند.

او همواره بر این نکته تأکید داشته که بحث درباره‌ی افسردگی، چه میان مردم و چه در میان روانشناسان، بیش از آن‌چه که باید فراگیر شده است.

سلیگمن، مطالعات و تحقیقات گسترده‌ای را به افسردگی، درماندگی و خوش بینی اختصاص داده و با تکیه بر مطالعات خود، تأکید می‌کند که خوش بینی را هم درست مانند بدبینی می‌توان آموخت.

کتاب خوش بینی آموخته شده یا Learned Optimism به این بحث و حاشیه‌های آن توجه کرده است.

کتاب‌هایی با موضوع خوش بینی و تفکر مثبت در میان کتابهای روانشناسی کم نیستند. اما بیشتر آن‌ها از جنس یک موعظه انگیزشی هستند تا یک مطلب علمی.

ارزش کتاب خوش بینی آموخته شده در این است که این کتاب، بر پایه‌ی تحقیق نگاشته شده و کسی آن را تألیف کرده که در پرونده‌ی خود، سابقه‌ی تکیه زدن بر صندلی ریاست انجمن روانشناسی آمریکا (APA) را دارد.

سلیگمن در کتاب خوش بینی آموخته شده می‌نویسد:

انسان، فراتر از چیزی است که رفتارگراها می‌گویند

در معرفی مفهوم درماندگی آموخته شده به این نکته اشاره کردیم که نگاه سلیگمن، با نگرش رفتارگرایان (کسانی مانند اسکینر) تفاوت دارد.

سلیگمن، بسیاری از موجودات زنده (از جمله انسان و حیواناتی با مغز نسبتاً پیچیده‌ مانند سگ و موش) را فراتر از آن می‌داند که بتوان آن‌ها را صرفاً به عنوان یک ماشین مکانیکی با پاسخ‌‌های ساده‌ی خطی (رابطه‌ی میان پاسخ و محرک) توضیح داد.

او به عنوان یک روانشناس شناختی، در این کتاب به شکل‌های مختلف به این مطلب اشاره کرده است:

می‌توانیم بگوییم رفتارگراها، موجودات زنده را به شکل زیر می‌دیدند:

اما سلیگمن، معتقد بود که به علت کارکرد پیچیده‌ی مغز انسان (چیزی که آن‌ را ذهنیت یا توانایی‌های شناختی می‌نامیم)، بهتر است برای بسیاری از موجودات، المان دیگری را به این مدل بیفزاییم:

از میان عوامل متنوعی که می‌توانند در شکل‌گیری خوش بینی و بدبینی موثر باشند، سلیگمن بر روی یکی از آن‌ها، تأکید فراوان دارد. این‌که: «رویدادهای اطراف خود را چگونه برای خود و دیگران توضیح می‌دهیم.»

ما در مجموعه درس‌های روانشناسی مثبت و به طور خاص، در بحث خوش بین بودن از نکات مطرح شده در این کتاب سلیگمن، بسیار استفاده کرده‌ایم.